بررسی اثربخشی طرحواره درمانی گروهی در بهبود سازگاری اجتماعی و طرحواره های ناسازگار اولیه و کاهش علائم بیماری در مردان مبتلا به اختلال شخصیت مرزی

هدف: این پژوهش با هدف اصلی بررسی اثربخشی طرحواره درمانی گروهی بر بهبود سازگاری اجتماعی و طرحواره های ناسازگار اولیه و کاهش علائم در بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی صورت گرفته است. روش: پژوهش حاضر کاربردی و از نوع شبه آزمایشی می باشد. جامعه آماری تحقیق حاضر شامل تمام مردان دارای تشخیص اختلال شخصیت مرزی با سابقه بستری در بیمارستان ابن سینا بوده است، نمونه آماری تحقیق، با توجه به ملاک های در نظر گرفته شده انتخاب شد. حجم نمونه در این تحقیق تعداد 16 نفر بود که با توجه به معیارهای مذکور از بین افراد جامعه آماری به صورت در دسترس انتخاب شده و به صورت جایگزینی تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفته اند. بدین ترتیب در هر گروه تعداد 8 نفر حضور یافتند. در راستای آزمون فرضیات پژوهش تعداد 16 جلسه دو ساعته طرحواره درمانی برای افراد حاضر در گروه آزمایش انجام گرفت. در این پژوهش از پرسشنامه های چندمحوری بالینی میلون3 و پرسشنامه طرح واره های ناسازگار اولیه یانگ و همچنین پرسشنامه سازگاری اجتماعی بل، جهت بررسی اثربخشی مداخله صورت گرفته شده در پژوهش استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده های به دست آمده از نمرات پیش آزمون و پس آزمون دو گروه از روش تحلیل کواریانس چند متغیره استفاده شده است. یافته ها: تجزیه و تحلیل داده های به دست آمده به تایید ، فرضیه های مطرح شده در این پژوهش منجر شدطرح واره درمانی منجر به بهبودطرح واره های ناسازگار اولیه بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل می شود. نتایج به دست آمده از مقایسه پس آزمون طرح واره هایرهاشدگی، بی اعتمادی، نقص، وابستگی،خویشتنداری، بازداری هیجانی و معیارهای سرسختانه دو گروه با کنترل کردن اثر پیش آزمون حاکی از این است که پس از شرکت در جلسات طرح واره درمانی، نمرات طرحواره های مذکور افرادی که در گروه آزمایش شرکت داشتند نسبت به افرادی که در گروه گواه جایگزین شده بودند، کاهش معناداری داشته است .طرح واره درمانی منجر به بهبود سازگاری اجتماعی بیشتر بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل می شود (000/0=p، 14/88= (1.20)f). طرح واره درمانی منجر به کاهش معنادار نشانه های بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل می شود (000/0p=، 83.4=(1.130)f). نتیجه گیری کلی: طرحواره درمانی منجر به بهبود سازگاری اجتماعی و طرحواره های ناسازگار اولیه و نیز کاهش شدت علائم در بیماران حاضر در گروه آزمایش گردید و این تغییر در مقایسه با گروه کنترل معنادار بوده است.